“Hoe kan ik van betekenis zijn? Dat is wat mij drijft”
Selin Özerdogan is derdejaars leerling verpleegkundige bij GGNet. ‘Ik voelde meteen: dit is het!’ Ze werkt 32 uur per week op de afdeling Herstel en stabilisatie en gaat een dag naar school.
“Verpleegkundige op de spoedeisende hulp, dat was wat ik voor ogen had toen ik aan mijn mbo-opleiding verpleegkunde begon. Ik wist ook helemaal niet dat een baan in de ggz een optie was, dacht dat je daarvoor psychiatrie of psychologie gestudeerd moest hebben. Maar toen ik als stagiair bij GGNet aan de slag ging, voelde ik meteen: dit is het!”
Waardevolle ervaring
“Mijn eerste dag herinner ik me nog goed. Ik vond het best wel spannend. Stond ik wel stevig genoeg in mijn schoenen? Wat als iemand agressief gedrag zou vertonen? Hoe zou ik daarop reageren? Aanvankelijk mocht ik de patiëntendossiers niet inzien. Ik wist niets over de mensen op de afdeling, moest afgaan op mijn eigen indrukken en wat de collega’s met wie ik meeliep mij vertelden. Dat bleek een heel waardevolle ervaring, want in plaats van met patiënten en hun diagnose maakte ik kennis met mensen. Mensen met een psychische kwetsbaarheid, die soms onvoorspelbaar uit de hoek kunnen komen, maar in de eerste plaats mensen zijn als jij en ik. Want dat was me heel snel duidelijk: het kan iedereen overkomen.”
Mensenwerk
“Herstel en stabilisatie, daar draait het om op de afdeling waar ik nu werk. We bieden onze patiënten veel structuur, onder meer door vaste tijden aan te houden voor medicatie, maaltijden en activiteiten. Tussendoor probeer ik veel gesprekken te voeren en praatjes te maken om een goed beeld te krijgen van hoe het met hen gaat. Vertoont iemand helder, verward of misschien angstig gedrag? Was dat eerder ook al zo? Is er iets gebeurd, is de medicatiespiegel nog wel op orde? Je kunt, nee, mág dit werk niet op de automatische piloot doen. Het is mensenwerk. Een voorbeeld? Een cliënt, van wie ik wist dat hij soms agressief uit de hoek komt, wilde graag met mij wandelen. Ik twijfelde even, maar stemde in en nog maar net op weg merkte ik dat hij ontspande. Wat bleek nu? In z’n eentje durfde hij niet naar buiten. Waarmee ik maar wil zeggen: oordeel niet te snel, je weet niet altijd wat er speelt.”
Het is mensenwerk.
Tijd om te leren
“Ik heb de afgelopen anderhalf jaar veel geleerd. Over het vak, over de psychiatrie én over mezelf. Zo heb ik soms de neiging iets te hard van stapel te lopen, Dan fluit mijn begeleider me terug: ‘Selin, je bent nog geen volwaardig verpleegkundige. Sta eens stil bij wat je doet. Neem de tijd om te leren.’ Dat vind ik niet altijd makkelijk, maar ik weet inmiddels dat je meer ziet als je minder snel gaat. Een belangrijke les.”
Van betekenis zijn
“Ik vind mijn werk geweldig. Ik denk elke ochtend: wat gaan we vandaag doen? Hoe gaat het met iedereen? Geen dag is hetzelfde, die dynamiek spreekt me enorm aan. Natuurlijk doen zich soms ook heftige, verdrietige situaties voor. Maar ik probeer me niet op de pijn of angst van patiënten te focussen, maar op de vraag: hoe kan ik van betekenis zijn? Ik wil het beste voor hen. Dat is wat mij drijft. Een tijdje terug kreeg ik een kleurplaat van een van de patiënten. En een ander heeft laatst een mooi kussen voor me gemaakt. Die waardering, dat gevoel, dat is geweldig!”