Verhalen van onze medewerkers
Benieuwd hoe het is om te werken bij GGNet? Onze medewerkers vertellen het je zelf.
‘Eetstoornissen leggen grote druk op levens; Pontis overbrugt de wachttijd tot behandeling’
‘Wij zijn gewoon mensen die naast andere mensen willen staan’
'Mijn fingerspitzengefühl neem ik altijd mee: In de geestelijke gezondheidszorg, zeker bij complexe problematiek, staat niets op zichzelf.'
‘Ook een mensenleven wordt niet bepaald door iemands rugzak’
‘De zoektocht die we samen afleggen, gebeurt zeker niet alleen in gesprekken. We gaan vooral praktisch aan de slag.’
‘In dat verwaarloosde huis zag ik de bagage van de kinderen, maar ook hun veerkracht’
‘Je hoeft bij GGNet niet in een mal te passen, je eigenheid wordt gewaardeerd’
‘Ieder mens is anders, dat vraagt dus ook om steeds een andere aanpak.'
‘We proberen elke dag het onvoorspelbare voorspelbaar te maken. Dat is heel erg boeiend en leuk!
Een psychiatrische opname is als een dans’, zei een van onze psychiaters laatst. Ja, dacht ik, dat zeg je mooi. De patiënt doet een stap, ik zet een pas. We bewegen naar elkaar toe of van elkaar af
Mensen komen niet naar de crisisdienst om te vertellen hoe gelukkig ze zijn. Zij kampen met angsten, depressies, psychoses, suïcidegedachten. Ernstige problematiek. Toch vind ik mijn werk niet zwaar.
Wat ik me bij elke nieuwe patiënt realiseer: niemand kiest voor een opname op de HIC. Wij treffen mensen op een zeer kwetsbaar moment in hun leven.
Er is zó veel mogelijk in dit werkveld. Je raakt er nooit uitgeleerd.
Samen voor de beste behandeling
‘We delen verse kennis en een bulk aan praktijkervaring’
‘Hoe klein ook, elk stapje mag je vieren’
Patiënten waarderen het dat wij hen als totaalmens zien
‘Hoe beter wij anderen in stelling kunnen brengen, hoe meer tijd wij hebben voor de patiënt’
Dankzij onze aanpak wist deze vrouw beter om te gaan met haar stoornis, en toe te geven wat ze echt belangrijk vindt in het leven. Zoiets maakt me trots om hier te werken.
Wat onze aanpak onderscheidend maakt, is dat wij bij het herstel ons vooral richten op het contact met het gewone leven.
Doordat wij niet alleen door onze psychiatriebril kijken maar met een brede blik de situatie hebben aangepakt, ziet deze jongen weer perspectief. Dat vind ik kenmerkend voor werken bij GGNet.
Mensen die al tijden geen perspectief meer zien weer een streepje zonlicht tonen. Daar doe ik het voor.
Hoe kan ik van betekenis zijn? Dat is wat mij drijft.
Mijn persoonlijke bagage sterkt me in mijn werk.
Ik wil mensen helpen het leven een stukje makkelijker te maken.
Ik loop een eindje met mijn cliënten mee, daarna kunnen ze het weer zelf.
Ik ga op zoek naar de mens, luister, stel vragen. Hoe gaat het vandaag met je?
