‘Hoe klein ook, elk stapje mag je vieren’

“We weten nog lang niet alles over het menselijk brein. Er gaan steeds nieuwe luikjes open, dat vind ik fascinerend. Wat ik ook mooi vind aan de psychiatrie, is dat het een van de laatste medische beroepen is waarin we de tijd mogen nemen voor onze patiënten. Om naar hun verhaal te luisteren en de puzzel te leggen: Waar komen de klachten vandaan? Speelt er nog meer mee? Welke draad pakken we als eerste op om de kluwen te kunnen ontwarren?”

Echte betekenis
“Ik zie veel ongemak en onzekerheid bij patiënten. Wat denkt de dokter van mij? Ben ik gek? Krijg ik een stempel? Moet ik nu mijn leven lang pillen slikken? Aan mij om hen gerust te stellen, vertrouwen te bieden. Dat helpt in wat zij mij durven vertellen. En die openheid brengt mij weer verder. Patiënten kunnen vaak veel duidelijker dan de literatuur verwoorden wat hun ziektebeeld behelst. In de handboeken staat bijvoorbeeld beschreven dat mensen met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis zich vaak eenzaam voelen. Maar wat is eenzaamheid en wat is de impact daarvan? De echte betekenis leerde ik toen een van mijn patiënten me uitlegde: ‘Ik kan me in een zaal bomvol mensen tot op het bot alleen voelen.’ Kosmische eenzaamheid, noemde ze dat. Dat helpt mij weer in mijn uitleg aan andere patiënten.”

‘Patiënten leren me de werkelijke betekenis van wat in de handboeken staat’

Breinruimte
“Patiënten gaan doorgaans in kleine stapjes vooruit. Vaak zien zij hun vooruitgang pas als ik hen erop wijs. Maar hoe klein ook, elk stapje mag je vieren, vind ik. Zeker als de problematiek zo complex is. Eén van mijn patiënten kampt met persoonlijkheidsproblemen. Die spelen al lang, maar op zeker moment is zij erop vastgelopen. In een van onze gesprekken vertelde ze dat ze vroeger seksueel misbruikt is, dat ze daarover nooit gesproken heeft en zich altijd alleen heeft gevoeld door en met dat trauma. Dat heeft er onder meer toe geleid dat zij als volwassene vermijdend gedrag vertoont en geen intieme relaties durft aan te gaan, wat zwaar op haar leven drukt. In goed overleg besloten we te starten met EMDR. Daarmee heb ik haar kunnen helpen haar trauma-ervaring minder dominant te maken en breinruimte te creëren voor de volgende stap. Ze is er nog niet, maar de herstelontwikkeling is in gang gezet en dat blijft iets moois om te zien gebeuren.”

Rust en ontwikkeling
“Ik heb er twee jaar geleden bewust voor gekozen een vast dienstverband bij GGNet aan te gaan in plaats van een freelancerelatie. Onze patiënten en ook de organisatie zijn gebaat bij stabiliteit. Een zekere mate van rust schept ruimte voor ontwikkeling. Omdat ik graag meedenk over de koers die we varen, ben ik lid van de medische staf. Voor de ervaring, de kennisdeling en de connectie met professionals van een andere organisatie, werk ik eens in de twee weken een dag bij Tactus Verslavingszorg in Winterswijk. Daarnaast stel ik een paar keer per jaar forensisch-psychiatrische onderzoeksrapporten op van verdachten in rechtszaken. Ik hou van die variatie in mijn werk en waardeer de ruimte die ik hiervoor binnen GGNet krijg.”