'Ik ga op zoek naar de mens, luister, stel vragen. Hoe gaat het vandaag met je?'

“Samenwerken en vertrouwen opbouwen, daar gaat het om in mijn werk. De patiënten die wij behandelen hebben psychiatrische en verslavingsproblemen en komen vaak na een crisissituatie naar IVB Warnsveld-De Meent. Wij beginnen dan weer bij het begin: wie is de persoon voor ons, wat is er aan de hand? We stellen een diagnose, maken een multidisciplinair behandelplan en gaan met de patiënt in gesprek over de doelen die hij of zij voor ogen heeft: weer aan het werk, terug naar school, de band met de familie herstellen. Daar proberen we in kleine stapjes naartoe te werken. De complexe problematiek van onze patiënten vraagt veel tijd; doorgaans een half jaar tot een jaar, soms twee tot drie jaar.”

Voortdurend in ontwikkeling
“We zien de laatste jaren steeds jongere patiënten, meer verschillende culturele achtergronden en een grotere diversiteit aan verslavende middelen. Daar proberen we op te anticiperen. We zijn dan ook voortdurend in ontwikkeling, doen veel aan deskundigheidsbevordering en leren ook in het contact met onze patiënten steeds bij. De patiënt leren kennen is een heel belangrijk onderdeel van mijn vak. Dat doe ik door veel gesprekken te voeren. Korte praatjes in de wandelgangen en diepgaandere gesprekken, bijvoorbeeld tijdens een wandeling. Ik ga op zoek naar de mens, luister, stel vragen, kijk hen in de ogen. Hoe gaat het vandaag met je? Zo bouwen we een vertrouwensband op, kan ik veiligheid bieden en durven patiënten hun gedachten en gevoelens met mij te delen.”

De patiënt leren kennen is een heel belangrijk onderdeel van mijn vak.

Altijd samen
“Onze patiënten hebben een eigen appartement op het terrein, wij zijn op een centrale plek aanwezig. We zijn dus altijd in de buurt, maar de regie ligt zoveel mogelijk bij hen. Niet alle patiënten staat direct open voor behandeling, maar de ervaring leert dat er toch altijd een opening te vinden is. Hoe? Door te blijven praten, door iemand écht te zien. Ik begrijp heel goed dat iemand liever niet wordt opgenomen en dat wat ik voor die persoon wil nog niet overeenkomt met wat diegene op dat moment zelf wil. Maar als ik dan kan uitleggen wat de alternatieven zijn, dat bijvoorbeeld een opname in een gesloten setting geen betere optie is, ontstaat er ruimte om nader tot elkaar te komen. Om te gaan aftasten aan welke doelen iemand wil werken. Een behandeling is áltijd een samenwerking tussen mij, de patiënt en de andere behandelaars en begeleiders. De patiënt kan het niet alleen en wij ook niet.”

Trots
“In de ‘oude’ psychiatrie werd een verslaving als probleem gezien. Wij kijken ernaar als kwetsbaarheid van de patiënt. Het is een bijkomende ziekte die we meenemen in onze behandeling. Die complexiteit is ingewikkeld en tegelijkertijd heel interessant. Ik heb heel mooi werk. Ik geniet van de samenwerking met mijn collega’s, hoe we onze creativiteit aanwenden om voor elke patiënt een persoonlijk plan op maat te maken. En als iemand dan de opname kan verlaten om weer op eigen benen te gaan staan, ja, dan ben ik trots op wat we bereikt hebben. Trots op de patiënt en trots op het team. Het voelt goed om mensen in een kwetsbare situatie veiligheid en nabijheid te kunnen bieden, een vertrouwensband op te bouwen en vanuit die basis hun persoonlijke doelen te verzilveren. Van de meeste patiënten die hier weggaan hoor ik niets meer. Het komt maar zelden voor dat wij dezelfde mensen hier weer terug zien. Dat wij kunnen bijdragen aan een nieuwe start voor hen vind ik heel waardevol.”