Steeds opnieuw creatief zijn, dat blijft een leuke uitdaging

Ingrid Petrik (44) werkt al ruim 20 jaar bij De Boog, de forensisch-psychiatrische afdeling van GGNet. Ze is agoog op de groep Resocialisatie/voorgezette behandeling. Daar begeleidt ze psychiatrische patiënten met een licht verstandelijke beperking, die zich voorbereiden op terugkeer in de maatschappij. Sinds een jaar heeft ze bovendien de rol van coördinator, een coördinerende én coachende functie, waarin ze ook aanspreekpunt is voor de teamleider en groepsbehandelaar.

“In 2001 kwam ik, kort na mijn afstuderen, als uitzendkracht terecht op afdeling Boslust, de voorloper van De Boog. De patiënten waren ‘moeilijke mensen’, hoorde ik. Ik dacht toen: ‘Ik draai een dienst en als het niets is, stop ik ermee.’ Maar ik ben er nooit meer weggegaan. Want wat een dynamiek! Wat heerlijk, die zwartgallige, best wel grove humor van mijn collega’s. Wat fijn dat je met deze doelgroep echt doelen kunt behalen, dat ze niet voortkabbelen maar stappen kunnen maken. Als ze hun best niet doen, moeten ze ‘terug naar justitie’ en missen ze de kans om een ander leven op te bouwen.”

Blik op de mens

“Iemand met schizofrenie of een psychose komt met een heel andere houding binnen dan iemand die opgroeide in een crimineel milieu. In het eerste geval brengt medicatie meestal al snel meer rust. In het tweede geval is het vaak lastiger om de harde schil te kraken en de zachte kant boven te halen. Juist die afwisseling in gesprekken maakt mijn werk zo leuk en uitdagend, ook nog na al die jaren in dit vak.”

Houvast voor herstel

“Maar de basis, voor alle patiënten, is hetzelfde: mijn collega’s en ik zorgen dat we altijd betrouwbaar zijn in wat we zeggen en doen. Die duidelijkheid en eerlijkheid geeft houvast. Dat is voor ieder mens belangrijk, maar zeker voor deze doelgroep. Onze patiënten hebben tenslotte soms al letterlijk honderd hulpverleners gehad en zijn al zo vaak teleurgesteld in hun leven … De kunst is om vooral ook normale gesprekjes te voeren: ‘Hoe was je dag? Heb je leuke dingen gedaan? Verwacht je nog bezoek?’ Die aandacht voor hun mens-zijn is zó belangrijk, naast de gesprekken over vrijheden, risico’s bij verlof en bijvoorbeeld de invulling van dagbesteding. Want als je patiënten leert kennen, echt leert kennen, snap je zoveel beter hoe patronen zijn ontstaan, hoe die hebben geleid tot de delicten die zijn gepleegd en waar de kansen liggen voor herstel.”

Creativiteit op maat

“Ik ben persoonlijk begeleider van (meestal) twee patiënten, samen met een collega. Wij stellen samen met de patiënt een signaleringsplan op, wat vaak best een ingewikkelde klus is. Dat komt omdat mensen met een lichte verstandelijke beperking de fases groen, oranje, rood vaak niet goed aanvoelen. Of ze hebben te weinig inzicht in hun problemen. Of ze kunnen geen woorden geven aan wat ze voelen.”

“Eén van mijn patiënten slaat bijvoorbeeld helemaal op slot als de spanning oploopt en trekt zich dan terug op haar kamer. Checken hoe het met haar gaat, werkt averechts: de spanning loopt dan opnieuw op. Daarom hebben we samen met haar een kaartensysteem bedacht. Ze brengt ons een rode kaart als ze helemaal met rust gelaten wil worden en een oranje kaart als we over een uurtje mogen informeren. Inmiddels zijn er, op haar verzoek, ook een gele en een groene kaart. Wat voor haar werkt, werkt niet per se ook voor een ander: iedere patiënt is uniek, je moet steeds opnieuw creatief zijn en dat blijft een leuke uitdaging.”

Heel normale dingen

“We helpen de patiënten ook om heel normale dingen aan te leren. Voor hen zijn die namelijk vaak helemaal niet normaal. Wat kun je rustig delen via socialmedia, en wat beter niet? Heb je genoeg budget om die mooie broek aan te schaffen? Hoe kun je nieuwe mensen ontmoeten en leuk contact met hen hebben? Hoe werkt reizen met het openbaar vervoer? Ik steek daarbij bewust laag in, want verlieservaringen hebben deze patiënten al genoeg gehad, nu is het tijd voor succes, hoe klein ook.”

Team is álles

“De behandeldoelen van de patiënten heb ik altijd scherp op mijn netvlies. Werkt iemand aan het opbouwen van dagstructuur, maar komt hij pas om twaalf uur uit bed? Dan noteer ik dat in de rapportage en overleg hoe we daarmee omgaan. Zie ik afwijkend gedrag bij iemand die bekend is met drugsgebruik? Dan volgt er een urinecontrole. Zo zijn wij als team álles voor elkaar: we houden elkaar op de hoogte, zijn elkaars veiligheid, steun en toeverlaat, en sparren over wat we zien en voelen. Want alleen samen kunnen we de patiënt verder helpen. Dat blijft uitdagend, op een positieve manier: ik kan met gemak door tot mijn pensioen!”

Werken bij FPA De Boog?

Wil jij aan de slag in een gedreven en multidisciplinair team binnen FPA de Boog? Wij zijn regelmatig op zoek naar nieuwe collega's. We maken graag kennis met je. Kijk eens tussen onze vacatures of neem contact op met onze recruiters om te kijken wat de mogelijkheden zijn: werkenbij@ggnet.nl.